Elk lichaam is een goed lichaam. Hoe je er ook uitziet, we hebben allemaal het recht om blij te zijn met onszelf en ons lichaam – zonder complexen en zonder schaamte. Maar als het dan gaat om álle lichamen, waarom focus ik me dan alleen op dikke vrouwen?

Het antwoord is eigenlijk simpel: omdat dikke lichamen nog altijd niet voldoende gerepresenteerd en gerespecteerd worden.

En ja, ik weet dat er tegenwoordig meer aandacht is voor de plussize vrouw. Elk magazine pikt regelmatig een artikel op dat bejubelt hoe een vrouw een foto plaatst op Instagram waarop een vetrolletje te zien is. Dat noemen ze dan baanbrekend body positive en er worden de meest inspirerende hashtags voor bedacht.

Maar kijk eens objectief naar de vrouwen in die artikelen. De grote meerderheid van vrouwen die ik in de mainstream-media zie, hebben hoogstens een maatje 44, schat ik. En dat is nu eenmaal niet de revolutie die ik voor ogen heb.

Want body positivity gaat in theorie wel om álle soorten lichamen, maar in de praktijk zien we toch vooral vrouwen die enkel iets meer rondingen hebben dan de modellen die we gewoon zijn.

En ik wil hierover heel duidelijk zijn: er is helemaal niets mis met deze vrouwen en hun lichamen. En ze horen evengoed thuis in body positivity. Want ook zij ontsnappen niet aan de dieetcultuur en zijn onzeker of ze wel aan het ideaalbeeld voldoen dat de media hen opdringt.

Dikke en dunne vrouwen kunnen dus wel allebei een negatief zelfbeeld hebben en denken dat hun lichaam niet goed genoeg is, maar het is enkel de dikke vrouw die dat ook constant bevestigd krijgt door de maatschappij.

Natuurlijk weet ik ook dat slanke vrouwen commentaren naar hun hoofd geslingerd krijgen. ‘Eet eens wat meer!’ ‘Zou je niet wat bijkomen, het lijkt wel of je anorexia hebt.’ ‘Mannen hebben liever vrouwen met wat pak aan.’ Dat zijn opmerkingen die kwetsen. Het heeft zelfs een naam: thin shaming. En dat is nooit oké!

Net zoals fat shaming nooit oké is. ‘Hey, dik varken!’ ‘Eet gewoon wat minder en sport eens wat meer.’ ‘Als je zo dik blijft, ga je nooit een vriendje vinden.’

Dit soort opmerkingen zijn altijd kwetsend, of je nu slank of dik bent.

Maar de slanke vrouw kan wel nog altijd eender welke kledingwinkel binnenstappen en iets vinden in haar maat. Zij kan een pak frieten eten zonder aangestaard te worden. Zij krijgt bij de dokter een behandeling op basis van haar klachten, niet op basis van haar gewicht. Zij krijgt meer loon. En zij hoort niet elke dag opnieuw dat ze deel uitmaakt van een wereldwijde epidemie.

Slanke vrouwen worden dus af en toe gekwetst met lompe opmerkingen en dat is erg. Maar de maatschappij heeft op zich geen problemen met hun lichaam. Dikke vrouwen moeten zulke opmerkingen ook incasseren én moeten daarbovenop verwerken dat ook de maatschappij echt een probleem heeft met hoe ze eruitzien. En dat is een belangrijk verschil.

Dat is ook de reden waarom thin shaming niet thuishoort in een discussie over fat shaming. Zeker niet als die nuance niet naar voren komt. Ja, het is allebei body shaming. Maar nee, ze zijn structureel niet hetzelfde.

Daarom is een dik lichaam tonen ook radicaler. En heel erg noodzakelijk.

En ik snap wel dat het inspirerend is wanneer een vrouw een foto deelt wanneer ze in een stoel zit en er een vetrolletje te zien is of wanneer merken modellen gebruiken met maat 42 en een streepje cellulitis. Maar ik heb altijd vetrollen. Of ik nu zit of sta. En die modellen zijn voor mij gewoon een variatie op wat er altijd al was, geen nieuwe revolutie.

De lichamen die nu als body positive worden geprezen zijn nog altijd lichamen die sociaal aanvaardbaar zijn.

En daarom hebben dikke lichamen echt meer aandacht nodig in de media. Want de vooroordelen over dikke mensen bestaan nog altijd. Die gaan ook niet zomaar verdwijnen wanneer er meer dikke vrouwen getoond worden. Maar als we deze lichamen nooit zien in de mainstream-media, dan blijven het altijd de buitenbeentjes. En dan kan er helemáál geen verschuiving komen in hoe er over dikke mensen gedacht wordt.

Hoe meer diversiteit we in de media zien, hoe normaler we het vinden dat er meerdere soorten lichamen bestaan. Dat er niet één type is waar iedereen aan moet voldoen. En dat dikke mensen dus ook bij die diversiteit horen.

Dikke lichamen moeten dus op een positieve manier getoond worden;  niet als een onderdeel van een epidemie of als een voorbeeld van een ongezonde levensstijl, maar als mensen die respect verdienen.

En nogmaals, slanke en medium vrouwen hebben zonder twijfel ook een plaats in de beweging van body positivity. En hun stem en ervaringen zijn ook belangrijk. Maar ik kan me nu eenmaal niet vinden in hun verhaal, want mijn ervaring is die van een dikke vrouw die daardoor negatief bekeken wordt door de maatschappij.

Ik weet dus hoe andere dikke vrouwen zich voelen. Maar ik weet niet hoe slanke of medium vrouwen zich voelen. En hoewel ik hoop dat ook zij kracht halen uit mijn woorden en verhalen, voel ik me meer aangesproken om op te komen voor dikke vrouwen. Omdat zij nog altijd minder gerepresenteerd en gerespecteerd worden in onze maatschappij.