Het probleem is onze dieetcultuur, niet jouw lichaam

Dikke mensen moeten maar afvallen als ze geen opmerkingen willen krijgen over hun lichaam of gewicht. Veel mensen lijken het daarover eens te zijn – ook dikke mensen zelf – en dat is een gevolg van onze dieetcultuur waar we ons als maatschappij geen vragen meer over lijken te stellen.

In onze maatschappij wordt een dun lichaam gelijkgesteld aan schoonheid, gezondheid en succes. Die boodschap is continu aanwezig, soms heel uitdrukkelijk wanneer je voor de honderdste keer een reclame voor een dieetproduct ziet, maar soms ook wat subtieler, bijvoorbeeld wanneer je bijna nooit dikke acteurs ziet in films en series. Dat systeem waarin gewicht een belangrijke rol speelt, slank zijn het ultieme doel is en diëten de standaard is, noemen we een dieetcultuur.

En die dieetcultuur heeft er mee voor gezorgd dat we al heel lange tijd vasthouden aan een nauw schoonheidsideaal dat bijna niemand ooit kan bereiken. Het is dan ook geen wonder dat heel veel mensen complexen hebben over hun lichaam.

Het maakbare lichaam

Voor dikke mensen gaat dat nog een stapje verder. Zij voldoen al helemaal niet aan het ideaalbeeld in onze maatschappij en kunnen daarbij over het algemeen maar op weinig begrip rekenen. Terwijl niet-dikke mensen in onze dieetcultuur mogen leren om al hun ‘minpuntjes’ te omarmen omdat ze ook maar het slachtoffer zijn van onze onbereikbare schoonheidsidealen, moeten dikke mensen eerst afvallen voordat ze diezelfde compassie krijgen.

Onze dieetcultuur doet ons geloven dat we ons gewicht gemakkelijk kunnen controleren. Want afvallen is toch maar gewoon een kwestie van minder eten en meer bewegen. Dat idee wordt in onze maatschappij als waarheid aanvaard en amper kritisch in vraag gesteld.

Daardoor bestaan er heel wat vooroordelen over dikke mensen. Wij zijn volgens dat idee namelijk dik omdat we te veel eten en te weinig bewegen. Met andere woorden, we zijn vraatzuchtig en lui, en ook nog eens lelijk, dom en nog meer van die negatieve dingen. Dat beeld wordt continu bevestigd in onze maatschappij en in de media, en daarbovenop krijgen we dus het verwijt dat het onze eigen schuld is.

Eigen schuld, dikke bult

Veel dikke mensen denken dat zelf overigens ook, want zij groeien natuurlijk ook op in diezelfde maatschappij. Ze zijn ervan overtuigd dat een dunner lichaam beter, gezonder, mooier is. En dus gaan ze op dieet, want dat is de oplossing, zo heeft de dieetcultuur ons geleerd.

Alleen lukt het op een gegeven moment niet meer om verder af te vallen en verwijten we dat onszelf. We denken dat we gewoon niet genoeg doorzettingsvermogen hebben, want het enige wat we moeten doen is minder eten en meer bewegen. We hebben het gevoel dat we gefaald hebben en dat het onze eigen schuld is dat we (nog altijd) dik zijn. Je hebt nu dus niet alleen een hekel aan je lichaam, maar ook aan jezelf.

Nochtans is diëten het probleem, want dat werkt nu eenmaal niet, maar onze dieetcultuur heeft ervoor gezorgd dat we hún oplossing niet in twijfel trekken. Ze zijn erin geslaagd om ons ervan te overtuigen dat ons lichaam een individueel probleem is als het niet voldoet aan de onbereikbare schoonheidsidealen die ze bedacht hebben, met als gevolg dat dikke mensen gestigmatiseerd worden door de maatschappij én zichzelf.

Als je dus ooit al eens zelf gedacht hebt dat afvallen de oplossing was om geen opmerkingen te krijgen over je lichaam of je gewicht, dan hoop ik dat je nu inziet dat die overtuiging een gevolg is van onze dieetcultuur en dat jouw lichaam nooit het probleem was.