Jij verdient het niet om gelukkig te zijn

Niet iedereen vind het een goede evolutie dat steeds meer dikke mensen blij zijn met zichzelf en zich goed voelen in hun vel. Maar waarom is dat zo? Waarom is een zelfverzekerde, gelukkige, dikke persoon zo’n bedreiging voor veel mensen?

Ik raad je niet aan om de commentaren te lezen onder posts die gaan over dikke mensen die gelukkig zijn. Want ook al komen daar ook heel wat positieve reacties op, er zijn evenveel negatieve commentaren die heel erg kwetsend zijn. Mensen die er blijkbaar een probleem mee hebben dat dikke mensen bestaan en al helemaal dat ze ook nog eens durven genieten van hun leven.

Maar waarom is dat zo? Waarom mogen dikke mensen niet van zichzelf houden? Sommige mensen zijn misschien écht kleingeestig en onverdraagzaam. Maar volgens mij is dat bij veel mensen niet de (enige) reden; bij hen is er meer aan de hand. En de beste verklaring die ik tot nog toe al gelezen heb, komt van Jes Baker, aka the Militant Baker.

Een spel met ongeschreven regels

Samengevat gaat het erom dat jij als tevreden dikke persoon het niet verdient om gelukkig te zijn omdat je valsspeelt.

In onze maatschappij – waar diëten een nationale hobby is – geloven we dat ons leven rozengeur en maneschijn gaat zijn van zodra we het perfecte lichaam hebben. Want alleen dan vinden we de liefde van ons leven, krijgen we de job die we willen en verdienen we het om te genieten van het leven.

De gedachte dat je pas gelukkig mag zijn als je voldoet aan het ideaalbeeld wordt ons al jaaarenlang opgedrongen, en we geloven het nog ook.

Met als gevolg dat iedereen er alles aan doet om te voldoen aan dat ideale plaatje. We haten massaal onze lichamen zoals ze nu zijn, kopen een lidmaatschap voor de fitnessclub, geven geld uit aan talloze schoonheidsproducten, tellen calorieën tot we erbij neervallen en proberen elk nieuw dieet dat er op de markt komt. Want enkel zo krijgen we dat ideale lichaam dat de sleutel is naar een gelukkig leven.

De valsspeler

En dan verschijnen er ineens dikke mensen op het toneel die niet op dieet zijn en niet het ideale lichaam hebben en dat ook niet nastreven, omdat ze zichzelf goed vinden zoals ze zijn. Zij doen niet alle moeite van de wereld om aan een ideaalbeeld te voldoen en zijn toch gelukkig? Dat is valsspelen en dat mag niet!

Een dikke persoon die gelukkig is met zichzelf en haar lichaam, volgt niet de regels die andere mensen ‘moeten’ volgen en heeft toch het resultaat bereikt waar iedereen naar streeft.

Logisch dat veel mensen dat niet kunnen verdragen, want zij hebben alles geïnvesteerd om een bepaald doel te bereiken en nu blijkt dat ze daar ook kunnen geraken zonder die investering! Dat is een slechte deal. En niemand voelt zich graag in ’t zak gezet. 

Verkeerde doelwit

Alleen zijn die dikke personen natuurlijk niet het juiste doelwit. Het zou beter zijn als mensen hun kwaadheid zouden richten op wie de spelregels heeft uitgevonden in de eerste plaats. Het zijn de bedrijven in o.a. de dieetindustrie die tegen ons blijven liegen. Zij verkopen ons al onze onzekerheden en vinden er elk jaar nieuwe uit, zodat we blijven terugkomen en blijven geld spenderen om aan een ideaalbeeld te voldoen dat onbereikbaar is.

Het zijn de bedrijven die hun zakken vullen met onze centen. En wij verliezen naast ons geld ook nog ons zelfvertrouwen, onze eigenwaarde en ons geluk.

Volgens mij moeten we dus kwaad zijn op hén, en niet op de dikke mensen die ervoor gekozen hebben om het spel niet meer mee te spelen.