“Weet je, een maagoperatie zou voor jou misschien kunnen helpen.” Ik wist even niet wat ik moest zeggen, want ik had nooit gedacht dat ik deze woorden van mijn dokter zou horen. Maar hier zat ik dan …

In maart zijn we verhuisd naar een andere buurt. En een nieuwe locatie betekende een nieuwe dokter. Niet dat ik niet tevreden was van mijn dokter, maar het was gewoon praktischer om op zoek te gaan naar een praktijk dichterbij.

Ik koos uiteindelijk voor de enige dokterspraktijk die binnen een straal van 5 km lag (kan ik dan eigenlijk wel spreken van ‘kiezen’?) en mijn eerste doktersbezoek een maand later verliep goed. Het gebouw was een beetje oud, de ruimte rommelig, maar de dokter was vriendelijk en professioneel. Ze behandelde mij waarvoor ik gekomen was (een zware verkoudheid) en mijn gewicht kwam niet ter sprake. En dat was voor mij het belangrijkste.

Een paar weken geleden moest ik voor een algemene controle opnieuw een afspraak maken, maar de dokter die ik vorige keer gezien had, was verhinderd en dus kreeg ik haar collega toegewezen. Er werd me verzekerd dat dit geen probleem was, want mijn dossier zou gedeeld worden, zodat de nieuwe dokter volledig op de hoogte zou zijn.

Ik was mooi op tijd voor mijn afspraak en toen het mijn beurt was, nam ik plaats in de onderzoeksruimte en stelde de nieuwe dokter zich kort voor. Daarna nam ze mijn bloeddruk en vond die nogal hoog. Ik zei dat dat normaal was: “Mijn bloeddruk is de eerste keer altijd hoog, maar die zakt weer als u 5 tot 10 minuten wacht en dan opnieuw probeert.” (Ik denk dat ik een beetje last heb van het wittejasseneffect.) Ze nam onmiddellijk mijn bloeddruk aan de andere arm, trok een vreemd gezicht en zei dat we dit zeker moesten opvolgen.

Uhm, had ze mij nu net volledig genegeerd toen ik zei dat het waarschijnlijk beter zou zijn als ze een paar minuten wachtte? Ik voelde me al minder op mijn gemak.

Daarna stelde ze me enkele vragen over familiekwaaltjes en mijn antwoorden typte ze mooi uit in mijn dossier. Ze bekeek mijn bloedresultaten en zag één getalletje dat een beetje te hoog was. En toen volgde haar advies:

“Weet je,” zei ze, “een maagoperatie zou voor jou misschien kunnen helpen.”

Mijn mond viel open. Ik moest me even herpakken en antwoordde toen rustig dat ik dat niet ging laten doen. Ze vertelde dat zij in het begin ook niet overtuigd was, maar dat de onderzoeksresultaten tegenwoordig ‘very promising’ waren. Ik herhaalde dat ik niet geïnteresseerd was. Ze ging verder dat een andere patiënte met deze oplossing veel kilo’s wat kwijtgeraakt en zoveel gelukkiger was nu. Ik zei voor de derde (!) keer: “I am not going to do that.”

Had ze op dat moment mijn bloeddruk genomen, dan zou ze me waarschijnlijk onmiddellijk naar het ziekenhuis gestuurd hebben. Want ik was ondertussen aan het koken vanbinnen. Wat dacht ze wel?! Hoe haalde ze het in haar hoofd?!

Deze dokter wist helemaal niets over mijn eetgewoontes, stressniveau, beweegpatroon en dieetgeschiedenis, maar de enige oplossing die ze mij voorstelde was een maagoperatie.

Ondertussen voelde ik me helemaal niet meer op mijn gemak en wou ik er zo snel mogelijk weg. Ze nam een papiertje en begon daar een hele waslijst op te schrijven van dingen die ik nog allemaal moest doen. “En ik weet dat je gezegd hebt dat je geen operatie wilt laten doen, maar als je toch van gedachte zou veranderen, dan is dit de dokter die je moet consulteren. Ik zal zijn naam bij op de lijst zetten.”

Excuseer? Ik keek haar vol ongeloof aan. En voelde me tegelijkertijd boos, aangevallen, teleurgesteld en onbegrepen. Geen prettig gevoel, dat kan ik je verzekeren.

Tegen de tijd dat ik thuis was en heel het verhaal tegen mijn man verteld had, was ik kwaad. Dit was compleet onprofessioneel. Deze dokter was helemaal niet objectief; zij was bevooroordeeld en kon niet verder kijken dan het getal op de weegschaal. En dat is voor mij niet goed genoeg.

Op dat moment besliste ik dan ook dat ik nooit meer een afspraak zou maken met deze dokter.

Want Ik wil een dokter die luistert naar wat ik te zeggen heb, die begrijpt wat mijn achtergrond is en die een open mind houdt over alle opties die er bestaan.

En nu denk je misschien dat dit typisch is voor de VS, dat zoiets in België niet gebeurt. Wel, think again, want dan heb ik nog een verhaaltje voor je …

Twee jaar geleden had ik een verstopt oor. Die moest uitgespoten worden – routineklus – dus ik maakte een afspraak met een dokter. Iemand die me niet kende en me nog nooit eerder onderzocht had. Ik vertelde hem wat het probleem was en ik mocht plaatsnemen op de onderzoekstafel.

Eerst ging hij mijn bloeddruk meten en terwijl hij zijn materiaal bijeen aan het zoeken was, zei hij dat dit waarschijnlijk zonder problemen ging verlopen. “Maar”, vertelde hij, “het is niet volledig zonder risico, want een week geleden was er een andere patiënt hier voor hetzelfde en toen ik zijn oor uitspoot, kwam er ook bloed mee uit. Ok, geef je arm maar even, dan kan ik je bloeddruk even meten … Hmmm, die is precies toch een beetje hoog.”

Meende hij dit nu? Deze dokter had me net verteld dat mijn oor misschien zou gaan bloeden en hij was verbaasd dat mijn bloeddruk te hoog was?! Aaaaargh!

Gelukkig verliep alles verder zonder problemen (geen bloed, woehoe!) en hoorde ik achteraf weer helder. Ik ging aan zijn bureau zitten om af te rekenen en toen voegde hij er nog even snel aan toe: “Maar je bloeddruk was wel een beetje hoog, hè, dus dat moeten we in het oog houden. Het zal wel te maken hebben met je gewicht, want dat helpt er natuurlijk niet aan.” Juist ja, mijn gewicht was de enige reden voor mijn hoge bloeddruk op dat moment …

Je kan al wel raden dat ik ook bij die dokter nooit meer een afspraak zal maken.

En dit zijn dan nog twee vrij onschuldige verhalen. Er zijn genoeg andere verhalen die grotere gevolgen kunnen hebben. Dokterspraktijken die een bloeddrukmeter hebben die niet voor dikke armen gemaakt zijn bijvoorbeeld. Die passen dan niet goed en geven verkeerde metingen, waardoor er verkeerde medicatie voorgeschreven wordt.

Of dokters die niet verder kunnen kijken dan hun eigen vooroordeel en die klachten van dikke patiënten niet serieus nemen. Hun diagnose: afvallen en het komt allemaal wel goed. Ook al heb je dan een gebroken been of kanker.

En jij hoeft het echt niet te pikken dat jij geen goede zorg krijgt van je dokter. Jij hebt recht op een objectieve, professionele verzorging, net als iedereen.

Dus als jij het gevoel hebt dat je niet goed behandeld bent, dan mag je gerust een tweede mening gaan vragen bij een andere dokter. Als jij het gevoel hebt dat je dokter niet naar je luistert, dan mag je hem of haar daar gerust over aanspreken. En als jij het gevoel hebt dat jij niet de zorg krijgt die je verdient, dan mag je jouw dokter gerust ontslaan.