In de Flair van deze week staan enkele resultaten van hun body-image-enquête waaraan 3490 mensen deelgenomen hebben. De cijfers schetsen geen rooskleurig beeld over hoe veel vrouwen over hun lichaam denken. Dat is triest, maar ook niet helemaal verbazend.

Enkele statistieken uit de Flair-enquête:

• 1 op de 10 wil liever mooi zijn dan gezond

• 1 op de 10 vraagt zich weleens af of het leven nog wel zin heeft met hun uiterlijk

• voor 45% is één blik op een superslank model genoeg om de rest van de dag onzeker te zijn

• bijna 70% is onzeker in bikini

• 77% vindt zichzelf te dik

Ik vind dit verontrustende cijfers. Maar tegelijkertijd vraag ik me af: hoe kan het ook anders? We leven in een tijd waarin we gebombardeerd worden met beelden en reclames die ons – bewust en onbewust – de boodschap geven dat we niet goed genoeg zijn. Dat er altijd iets is aan onszelf en ons lichaam dat we moeten veranderen.

Futloos haar moet je behandelen met speciale shampoo. Een buikje kan je wegwerken met de juiste ontbijtgranen. Wimpers moeten extra lang lijken door innoverende mascara te gebruiken. Rimpels in je gezicht moeten aangepakt worden met de duurste crèmes. Cellulitis is een vijand die kost wat kost bestreden moet worden. Haren op je benen of onder je oksels kan je maar beter volledig wegdoen. Tanden moeten liefst witter dan wit zijn. En zo verder, enzovoort.

En dat zijn nog maar de reclameboodschappen die expliciet zeggen wat er mis is met je lichaam.

Daarnaast zijn er nog bedrijven die op het eerste gezicht niets verkopen wat rechtstreeks met je lichaam te maken heeft, en die proberen je ervan te overtuigen dat je gelukkig, succesvol en cool bent als je hun product koopt. De mensen die gebruikt worden in deze reclamebeelden geven impliciet de boodschap: als je eruitziet zoals ik (inclusief ons product), dan kan jij ook gelukkig, succesvol en cool zijn.

Het probleem is dat ook in deze reclames bijna alleen maar mensen te zien zijn met een weelderige haardos, een slank lichaam, lange wimpers, een egale huid zonder cellulitis of haren en glimmende, witte tanden.

Wat voor reclame je dus ook ziet, je krijgt altijd hetzelfde soort lichaam te zien, zonder veel variatie.

Natuurlijk heeft dat een effect op ons. Als je telkens opnieuw, dag in dag uit dezelfde boodschap krijgt dat er iets mis is met jou en je lichaam, dan ga je dat op den duur geloven.

En denk eraan, dat gaat dan enkel nog maar over reclame. Ondertussen zie je ook films met bekende actrices, Instagram-foto’s van fitgirls en Facebook-posts van je vrienden. En allemaal laten ze zich van hun beste kant zien. In het geval van je vrienden met behulp van een flatterende filter; bij de rest met een team van stylisten en make-upartiesten. Maar dat zie je natuurlijk allemaal niet op die foto.

Er is niemand die volledig aan die beelden kan voldoen, maar ze worden ons wel voorgeschoteld als iets waar we naar moeten streven.

Verbaast het je dan dat 77% zichzelf te dik vindt en 1 op de 10 vrouwen liever mooi dan gezond wil zijn?

En wat ik dan extra erg vind, is dat Flair de statistieken uit hun enquête omschrijft als verontrustend en alarmerend ­– wat ze ook zijn – terwijl ze zelf dit ideaalbeeld alleen maar in stand houden. Als ik door hun sociale media scrol, zie ik de ene jonge, slanke meid na de andere.

Ze kaarten het probleem dus aan, terwijl ze het zelf mee in stand houden.

En zolang zij samen met de rest van de media niets veranderen aan het nauwe lichaamsbeeld dat ze ons nu voorschotelen, gaan die cijfers en statistieken niet veranderen. Hoeveel enquêtes er ook afgenomen worden.