Wil je geen post missen? Schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief.

In onze maatschappij ontsnap je niet aan de dieetcultuur, ook al probeer je om er niet aan mee te doen. Dat is soms heel moeilijk en frustrerend. Het is niet gemakkelijk om een manier te vinden om daarmee om te gaan, maar het kan al beginnen met een heel klein stapje.

Ik doe al een tijdje niet meer actief mee met onze dieetcultuur. Ik sta niet op dieet, ik koop geen kleding die te klein is als ‘inspiratie’, ik honger mezelf niet uit omdat ik ‘s avonds een feestje heb, ik sport niet omdat ik een zak chips gegeten heb, ik praat niet over calorieën, ik kies in een restaurant niet voor een salade als ik zin heb in pasta, ik drink ‘s ochtends geen glas citroenwater om mijn metabolisme te ‘stimuleren’, ik kies mijn kapsel niet in functie van hoe dun het mijn gezicht doet lijken, ik koop geen kleding om mijn ‘minpuntjes’ te verdoezelen …

Allemaal dingen die ik vroeger wel deed overigens.

Nu ik deze lijst zo zie staan, vind ik het echt ongelofelijk hoeveel regeltjes onze dieetcultuur ons oplegt. Want dit is natuurlijk maar een kleine selectie van alles wat je ‘moet’ doen als je dik bent.

Ik ben blij dat ik niet meer het gevoel heb dat afvallen de enige keuze is die ik heb als dik persoon. Sinds ik niet meer meedoe met die brainwashing, is er heel wat tijd en energie vrijgekomen die ik kan besteden aan leukere dingen.

Vermoeiend verzet

En toch ben ik nog steeds niet vrij van onze dieetcultuur. Je kan daar in onze maatschappij gewoon niet aan ontsnappen. Je wordt er ongewild mee geconfronteerd, ook al doe je je best om er niet in mee te gaan.

Reclame op tv voor een afvalprogramma. Fat jokes in films. Een kennis die niet mee gaat lunchen omdat ze op dieet staat. Posts op Instagram met voor-en-na-foto’s. Een vage kennis die je komt uitleggen hoe het hen gelukt is om af te vallen. Het is elke week wel iets.

En dat is waarom het zó moeilijk is om te stoppen met diëten. Je wordt overspoeld met boodschappen die je ervan willen overtuigen dat dik zijn zowat het slechtste is wat je kan zijn. Je wordt daar elke dag mee geconfronteerd. Als je je daartegen wilt verzetten, moet je daar continu moeite voor doen. En dat is vermoeiend.

Het is niet gemakkelijk om dik te zijn in een maatschappij die een hekel heeft aan dikke mensen. Ik ben ondertussen al járen bezig met zelfliefde en dikactivisme, en ik kan echt zeggen dat ik Dik Gelukkig ben. En toch heb ook ik periodes dat het me allemaal te veel wordt.

Dan zie ik mijn dikke buik en komen er niet-zo-lieve gedachten naar boven. Of dan heb ik pijnlijke plekken van het zweten en vind ik het ineens helemaal niet zo leuk om dik te zijn.

Maar weet je, dat is ok. Het hoort erbij. Je kan niet elke dag in een vetfobische maatschappij leven en daar géén gevolgen van ondervinden. En mij helpt het dan heel hard om dat altijd in mijn gedachten te houden.

Eerste stap

Als ik merk dat ik negatief begin te denken over mijn lichaam of wat ik eet, dan weet ik ondertussen dat ik te veel geconfronteerd geweest ben met onze dieetcultuur. En van zodra ik dat alleen al besef, wordt het rustiger in mijn hoofd.

Dan wrijf ik eens over mijn buik en denk ik: we komen er samen wel weer doorheen. Dan verzorg ik mijn pijnlijke zweetplekken zachtjes, want ik weet dat het dan de volgende dag beter voelt. En soms moet ik gewoon een potje janken om de volgende dag weer verder te gaan.

En het zal niet voor iedereen op dezelfde manier werken, maar stoppen met diëten kan soms al beginnen door gewoon te beseffen dat we in een dieetcultuur leven. Dat het bestaat, dat het de oorzaak is van waarom je denkt dat je niet dik én gelukkig kan zijn, en dat je ervoor mag kiezen om je daartegen te verzetten.

Dat is niet iets wat je op een week leert, maar met wat tijd en geduld, gaat het je echt heel veel geluk en vrijheid brengen.