Maak je toch niet zo dik over mijn gigakont

Dit weekend las ik op deredactie.be een artikel van iemand die het obesitasprobleem in Amerika onder de loep wilde nemen. Daarin werd meermaals minachtend uitgehaald naar dikke mensen en werden dus weer maar eens dezelfde stereotiepen de wereld in geslingerd. Wel, ik pik dat niet meer. En de ‘journalist’ krijgt hier dan ook mijn weerwoord.

(CN: fat shaming; ik haal in dit artikel enkele quotes aan die rechtstreeks uit het originele artikel komen)

Beste Björn,

Wauw. Wat een artikel was me dat, zeg, over die dikke mensen in Amerika. Ik vond het erg beledigend. En niet omdat je mensen dik noemt. Helemaal niet. Ik noem mezelf ook zo, want dat ben ik nu eenmaal. Daarmee kwets je me dus niet.

Maar ik neem wel aanstoot aan de onrespectvolle manier waarop jij over mij – en andere dikke mensen – schrijft. Zo onbeschoft en minachtend.

Om nog maar te zwijgen over je kortzichtigheid. Hoewel, laten we daar niet over zwijgen. Ik heb daar wel wat over te zeggen …

“Het is één van de grootste problemen waar bijna nooit over gesproken wordt in Amerika: de obesitascrisis.”

Björn, ik weet niet in welke bubbel jij leeft daar in Brooklyn, maar hier in Queens (jawel, ik ben een stadsgenoot van je) en in de rest van de wereld wordt daar elke dag over gesproken. Ik lees of hoor elke dag wel iets over hoe de taille-omtrek van de bevolking maar blijft groeien. Over hoe een nieuw ontdekt hormoon ons kan helpen onze eetlust te controleren. Over hoe dit de eerste generatie is waarin kinderen eerder sterven dan hun ouders. En hoe wij, dikke mensen, een last zijn op de gezondheidszorg.

Daar heb jij ook wel iets over te zeggen, hè. Dat dikke mensen de gezondheidszorg elk jaar miljarden kost. Dat we dure ziektes krijgen. En dat we toch vroeg sterven, dus wat maakt het ook uit? (O nee, dat was enkel áls je een cynicus zou zijn, my mistake.)

Maar weet je ook dat dikke mensen niet dezelfde zorg krijgen als dunne mensen omdat dokters duidelijke vooroordelen hebben tegenover mensen met overgewicht? Dat ze niet verder kijken dan het gewicht van hun patiënten en alleen maar een dieet voorschrijven, met het gevolg dat zwaarlijvige mensen soms jaren met een ernstige ziekte rondlopen zonder dat ze het weten? Ja, dat gebeurt echt.

Bovendien is er onderzoek dat aantoont dat die typische obesitasziekten gelinkt zijn aan chronische stress. Zoals het continue gevoel van stress dat dikke mensen ervaren omdat ze dag in dag uit gestigmatiseerd worden.

Een beetje overdreven, zeg je? Nee, hoor. Je geeft zelf heel wat voorbeelden van dingen die we in een of andere vorm elke dag te horen krijgen:

“Ze zien eruit als afzichtelijke, slonzige, en ongezonde slapjanussen.”

“Dik zijn is […] een dikke muur bouwen rond je miserabele leven.”

“Pas als hij naar buiten waggelt, valt me zijn kwabberige onderkin op, en zijn Amerikaanse gigakont.”

“Toch zijn er veel zulke Amerikanen die het absoluut elke dag doen, en zich laven aan al dat vet en zoet.”

Die laatste vind ik trouwens wel een amusante manier om te weten te komen hoe jij je dagen vult daar in Brooklyn. Je vindt het blijkbaar fijn om willekeurig enkele mensen te volgen en te kijken wat ze allemaal in hun winkelmandje leggen of hoeveel keer ze in een diner gaan eten.

Maar eigenlijk weet je niet écht wat elke Amerikaan elke dag eet, hè Björn? Dat is gewoon een vermoeden dat je hebt gebaseerd op je eigen idee dat dikke mensen zich elke seconde zitten vol te proppen. En dat ze zich niet kunnen controleren. Wat overigens niet klopt, maar dat beeld past natuurlijk niet zo goed in jouw verhaal.

Je hebt anders wel mooi geprobeerd om die vooroordelen een beetje te verdoezelen door het te hebben over armoede, de economische belangen en de voedselindustrie. Dat zijn dan ook een aantal dingen die meer aandacht verdienen als je het over het obesitasprobleem wilt hebben. Maar ja, het kost wel veel tijd om daar een genuanceerd artikel over te schrijven. En die tijd heb jij natuurlijk nodig om mensen te gaan begluren in de supermarkt en op restaurant.

Nu goed, ik heb er nog veel meer over te zeggen, maar dat is voor een andere keer. Ik vermoed trouwens ook dat je dit artikel geschreven hebt om reacties uit te lokken. En ik heb toegehapt. (Vul hier gerust je eigen grapje in over een dikke vrouw die toehapt; dat is hilarisch.) Maar ik heb niet gereageerd om jou een plezier te doen.

Ik hoop dat ik met mijn reactie enkele dikke mensen een hart onder de riem kan steken. Dat ik hen kan overtuigen dat ze niet alles moeten geloven wat ze lezen. En dat ze weten dat ze het niet moeten pikken wanneer andere mensen respectloos en onbeschoft over hen spreken.

Prettige dag nog, Björn.