Grappen over dikke mensen doen altijd een hele zaal mensen lachen. Maar ik vind ze nooit grappig, omdat ze altijd gebaseerd zijn op dezelfde afgezaagde stereotypen. En nee, dat betekent niet dat ik geen gevoel voor humor heb …

Grappen over dikke mensen komen heel veel voor in onze cultuur. Alleen al in populaire films en tv-series hoor je er elke dag wel een paar. Het is eerder regel dan uitzondering.

Daarom word ik ook altijd een beetje zenuwachtig wanneer ik ergens een dik personage zie opduiken: dat is voor mij het teken dat ik me mentaal moet voorbereiden op de punchlinedie ongetwijfeld gaat komen. Want een dikkerdje heeft nu eenmaal nooit de positieve, inspirerende rol als held(in) van het verhaal.

Nu, ik heb niets tegen grappen over dikke mensen op zich. Maar ik vind ze gewoon nooit grappig, omdat ze altijd gebaseerd zijn op hetzelfde stereotype beeld.

We doen niets anders dan heel de dag eten, we zijn na vijf meter lopen al buiten adem en we hebben geen modieuze kleren in onze kast hangen. En o ja, we zijn dom en onaantrekkelijk.

Vroeger lachte ik zelf ook met deze fat jokes, want ik geloofde de gedachten waarop ze gebaseerd zijn.

Maar dat was vroeger. Nu zie ik er de humor helemaal niet meer van in en lach ik er ook niet meer mee.

“Zeg, het was maar een grapje, hoor! Dat is toch helemaal niet slecht bedoeld. Je moet het niet zo persoonlijk nemen …”

Maar laat me je even een geheimpje verklappen …

Dat ‘grapje’ hoor ik al mijn hele leven lang. Dom, lui, lelijk. Ik heb nooit andere boodschappen gekregen over mijn lichaam.

Dik zijn is iets waarvoor ik me moet schamen, iets wat ik moet veranderen. Want ik ben als dikke vrouw minder waard in deze maatschappij dan iemand die dun is.

Vind jij dat grappig? Ik niet …

Maar veel mensen begrijpen niet dat de zoveelste saaie grap over dikke mensen beledigend is, omdat dat niet hun eigen ervaring is.

Zij zijn niet dik en zijn om die reden nooit gepest geweest, zij krijgen geen afkeurende blikken als ze een ijsje eten terwijl het 30 graden is, zij moeten geen schrik hebben dat hun dokter niet verder kijkt dan hun gewicht … Maar het is niet omdat zij zich niet beledigd voelen door een fat joke, dat het daarom geen belediging ís.

En dan heb je natuurlijk de mensen die verontwaardigd roepen: “Ja maar, vrije meningsuiting!”

Maar dat argument is al even ongeïnspireerd als de grappen zelf. Want ik zeg niet dat niemand ooit nog een fat joke mag maken. Doe wat je niet laten kan. Maar dan moet je ook kunnen verdragen dat ik – en anderen – het niet met je eens zijn.

En nu denken sommigen misschien dat ik een zuurpruimpje ben en gewoon geen gevoel voor humor heb. Maar dat klopt niet, want ik lach graag – en veel – en vind heel veel dingen wél grappig. Maar grappen over dikke mensen dus niet.